Er was eens een oude man van zevenentachtig jaar die Labon heette. Zijn hele leven was hij een rustige en vredelievende man geweest. Hij was heel arm en heel gelukkig.
Toen Labon ontdekte dat hij muizen in huis had, maakte hij zich daar eerst niet zo druk om. Maar het werden er steeds meer. Labon begon ze hinderlijk te vinden. Het werden er steeds meer en zo brak de dag aan dat zelfs voor hem de maat vol was. ”Het wordt te gek”, zei hij. “Dit gaat echt een beetje te ver.” Hij slofte zijn huis uit en ging naar een winkel in de buurt, waar hij muizenvallen, een stuk kaas en lijm kocht. Toen hij thuiskwam, smeerde hij de onderkant van de muizenvallen in met lijm en plakte ze tegen het plafond. Daarna deed hij er voorzichtig blokjes kaas in als lokaas en stelde de dingen op scherp.
’s Nachts kwamen de muizen uit hun holletjes, ze zagen de muizenvallen en vonden het een geweldige grap. Ze liepen heen en weer, stootten elkaar aan en wezen met hun voorpootjes omhoog terwijl ze verschrikkelijk moesten lachen. Het was ook écht een idioot gezicht, die muizenvallen tegen het plafond.
Toen Labon de volgende ochtend beneden kwam en de lege muizenvallen zag, glimlachte hij maar zei niets.
Hij pakte een stoel, smeerde lijm onder de poten en plakte de stoel ondersteboven tegen het plafond, vlakbij de muizenvallen. Hetzelfde deed hij met de tafel, het televisietoestel en de lamp. Alles wat op de vloer stond, lijmde hij ondersteboven tegen het plafond. Hij plakte zelfs het vloerkleedje vast.
Die nacht kwamen de muizen weer uit hun holen en hadden nog steeds de grootste pret om wat ze de voorgaande nacht hadden gezien. Maar toen ze naar het plafond keken, verging het lachen hen meteen
Stuk voor stuk flauw door het bloed dat naar hun hersens stroomde.
Toen Labon de volgende ochtend beneden kwam, lag de vloer bezaaid met muizen. Hij raapte ze snel bij elkaar en stopte de hele boel in een mand. Dus onthoud maar goed: ook al lijkt de hele wereld soms volslagen op zijn kop te staan, zorg dat je met beide benen op de grond blijft.
“Goeie genade!”, riep een muis. “Kijk eens omhoog! De vloer zit boven!” “Lieve help!”, schreeuwde een ander. “We staan zeker op het plafond!”
“Ik word er helemaal duizelig van”, zei een derde muis.
“Het bloed vliegt me naar de kop”, zei een andere. “Dit is een ramp!”, zei een stokoude muis met zeer lange snorharen. “Dit is een ware ramp! Hier moeten we onmiddellijk iets aan doen!”
“Ik val flauw als ik nog langer op mijn kop moet staan!”, krijste een jonge muis.
“Ik ook!”
“Ik kan er niet tegen!”
“Red ons, doe iets jongens! Snel!” Ze werden er hysterisch van. “Ik weet al wat”, zei de stokoude muis. “Als we allemaal op onze kop gaan staan, dan hebben we de goede kant weer boven.” Gehoorzaam gingen ze allemaal op de kop staan, en na lange tijd vielen ze stuk voor stuk flauw door het bloed dat naar hun hersens stroomde.
Toen Labon de volgende ochtend beneden kwam, lag de vloer bezaaid met muizen. Hij raapte ze snel bij elkaar en stopte de hele boel in een mand. Dus onthoud maar goed: ook al lijkt de hele wereld soms volslagen op zijn kop te staan, zorg dat je met beide benen op de grond blijft.
No comments:
Post a Comment